Piaskiem po oczach czyli wieje z nad pustyni

Temperatura jest, jak na tę porę roku – bardziej niż znośna (tak przynajmniej twierdzą „tubylcy”), bo nie przekracza 35-38 stopni.
Ale dziś widoczność była mikra i dało się odczuć, że jest to jednak kraj pustynny :)
Wszędzie pełno beżowego pyłu, czego już doświadczałem na budowach, ale w mieście po raz pierwszy.
Na pierwszy rzut oka – mgła. Ale strasznie sucha i upierdliwa.
Pył jest DOKŁADNIE wszędzie :)
Nie przeszkodziło mi to w odbyciu mojej codziennej wędrówki na obiad.
Nie robię tego tylko z powodów „ konsumpcyjnych”, ale również po to, żeby "uświadomić moim nogom, że w dalszym ciągu traktuje je poważnie"
Nie tylko jako podpórkę „rzyci” przy siedzeniu na fotelu, lub lewą jako zbędny dodatek w samochodzie, bo jeżdżę automatem.
Tylko …...... . wszyscy mają mnie tu za wariata :D
Przecież mam służbowy samochód, to po jaką ciężką cholerę łażę po tym skwarze ???
I nie przetłumaczysz nikomu, że jest to, poza nadmorskim deptakiem, jedyne miejsce jakie znam gdzie mogę się przespacerować.
Na odcinku kilkuset metrów zaproponowali mi podwózkę:
- dwaj koledzy z firmy,
- firmowy kierowca,
- taksówkarz
- znany mi z widzenia Saudyjczyk z pobliskiego biurowca :-D
Pewnie myślą o mnie to samo, co Gall Obelix o Rzymianach  -  "ale głupi ten Europejczyk" ;D

Autor zdjęcia - Piotr Rurański