Dzień pełen wrażeń czyli dwie burze i pomoc przy wypadku

W nocy sobie troszkę popadało, ale obyło się bez jakiś większych sensacji.
To stwierdziłem, że pojadę z „wizytą duszpasterską” do Jubail.
Po drodze dosłownie kilkaset metrów przede  mną ktoś zaczął uczyć latać swoją Toyotę Camry.
Jak się zatrzymałem okazało się, że to żołnierzyk młody,  któremu widać znudziła się kariera w piechocie i chciał zostać lotnikiem.
Średnio mu to wyszło, bo jakoś Jego fura nielotem się okazała.
Zanim doszedłem już inni żołnierze wyciągnęli go ze środka.
Udało mi się „rzutem na taśmę” ustabilizować mu kręgi szyjne, bo nieśli chłopaka jak worek z ziemniakami.
Krwawić nie krwawił, gadał nawet z sensem, wiedział co się stało (tak twierdził Hafiz, który mówi po arabsku), miał tylko złamaną nogę i pewnie lekkie wstrząśnienie mózgu, bo źrenice miał nierówne.
Co jest fajne tutaj – jak się coś stanie wiadomo, kto dzwoni po pomoc.
Jeden dzwoni po Policję, drugi po medyków i robi to informując pozostałych na miejscu zdarzenia że już zadzwonił i co mu powiedzieli.
Nogę mu usztywniliśmy, kazaliśmy kolegom z nim gadać, zrobiliśmy prowizoryczny daszek i za 10 min. było pogotowie.
Przekazałem klienta fachowcom i dalej w świat.
Pokręciliśmy się po budowach, zbieramy się do wyjazdu, a tu grzmieć zaczyna i to całkiem zdrowo.
Jak za chwilę dmuchnęło piachem, to płot mi na budowie przewróciło.
Widoczność bliska zeru, a „Krasula 2” bardzo nie lubi bocznego wiatru, to się snułem jak smród za wojskiem.
Za 20 min. – przestało.
No to jazda dalej.
Ale za kolejne 10 min. jak kurde nie lunie ....
I tak prawie do samego Dammam.
Nawet się ucieszyłem, że już jestem w domu.
Jakoś przygód mam na dziś już dość

Źródło