Gaszenie pożarów w urdu czyli jak prowadziłem trening

Jako, że dbałość o bezpieczeństwo pożarowe i kształcenie ludzi w tym zakresie jest nie tylko moim zawodem, ale i poniekąd hobby poddałem się presji mojego pryncypała, żeby przeszkolić w tym zakresie pracowników zamieszkujących camp dla robotników.
Tak, jak Wam opisywałem to wcześniej, pomysł taki urodził się jakiś czas temu, a teraz w miniony pracujący czwartek miałem zaszczyt go zrealizować.
Zaskoczyło mnie, bardzo zresztą pozytywnie, że literalnie wszystkie moje zalecenia dotyczące przygotowań, sprzętu ochronnego (z okularami włącznie), prawidłowym zabezpieczeniem terenu oraz dodatkowymi 200 litrowymi  beczkami z wodą czekało na mnie.
Wszyscy (!!!) uczestnicy kursu byli …….. 15 min. przed czasem !!!
To mi się nigdy w Polsce nie zdarzyło :D
Trening teoretyczny był zabawny, bo mówiłem do nich po angielsku odstawiając nielichą pantomimę, a trzy osoby to tłumaczyły.
Każdy jednak używał innych słów, więc nie wiedziałem, czy nie opowiadają im dowcipów lub przepisu na zupę ogórkową albo inny bigos :)
Przystąpiliśmy do części praktycznej, której po takim „bogatym” przygotowaniu teoretycznym nieco się obawiałem :D
Zacząłem „z grubej rury” od pożaru grupy „B” czyli cieczy palnych, bo benzyny ci u nas dostatek.
W Polsce zawsze strasznie musiałem oszczędzać, więc tutaj poszedłem „na całość” :)
W obciętej beczce zrobiłem fajne ognisko i zagoniłem towarzystwo z gaśnicami proszkowymi do roboty.
Byłem zdumiony swoim talentem pedagogicznym i może kolejnym moim zawodem będą tańce łowieckie rodem z filmów o Indianach Ameryki Północnej.
Może nawet opanuję „taniec deszczu” i jak będzie mi za gorąco, to go sobie tutaj odtańczę :-DDD.
„Chłopaki” odtwarzali moje pokazy tak wiernie, że aż byłem zaskoczony, jakie „kocie mam ruchy” :D
No pełen sukces :) Aż urosłem, co przy moich ponad 190 cm wzrostu łatwe nie jest (zwłaszcza w moim wieku) :D
Ale później naszło mnie na gaszenie pożaru typu „A” czyli ciał stałych pochodzenia organicznego, a po ludzku mówiąc podpaliłem kupę drewnianych odpadów (benzyny sobie przy tym nie żałując :D).
I się wtedy zaczęło, bo już przecież każdy z nich był co najmniej jak Robert de Niro w „Ognistym podmuchu”.
Ruszyli owszem, dwójkami jak kazałem, ale tych dwójek nagle się zrobiło coś za dużo przy ogniu.
Proszek gaśniczy był dokładnie wszędzie, tylko nie tam, gdzie trzeba.
Dawno się go tyle nie nawdychałem :D
Ryknąłem na towarzystwo w języku ojczystym, „słowem grubem” traktując :)
Od razu się porządeczek zrobił jakby polszczyznę z łaciną kuchenną wymieszaną z mlekiem matki wyssali :D
Ale mimo zużycia …. 16 gaśnic po 6 kg każda ogniska nie zmogli :(
Wykazali się za to inteligencją i złapawszy wiadra, zaczęli gasić wodą z beczek, z czego byli niezmiernie dumni.
I po cholerę jakieś nowomodne wynalazki??
Jak się 20 chłopa weźmie za wiaderka, to i … ognisko zgaszą.
Pozytyw tej akcji jest taki, że zapowiedziałem, że jak któregoś złapię palącego "fajki" poza palarniami to im …………….. Wy już wiecie co im obiecałem :-DDD

Kadr z filmu "Ognisty podmuch" 

Po obejrzeniu tego filmu podjęliśmy z kolegą decyzję, że rozpoczniemy studia inżynierskie w Szkole Głównej Służby Pożarniczej.
Nie zachwycił nas jednak Kurt Russel jako Stephen "Byk" McCaffrey, ale prowadzący dochodzenia popożarowe Robert de Niro czyli filmowy Donald "Cień" Rimgale. Kiedy Tata mojego Przjaciela (baaardzo doświadczony oficer PSP) powiedział, ze owszem, w podobny sposób prowadzi się takie dochodzenia - już wiedzałem, że to właśnie chcę w życiu robić.