Maroko - wstydliwy problem

O tym, że Maroko jest piękne i warte odwiedzenia nie trzeba nikogo przekonywać.
Ci z Was, którzy się tam wybierają pewnie przeczytali już niejedną relację na temat tego kraju. Ci, którzy byli już w Maroku wiedzą doskonale ile uroku mają marokańskie miasteczka, jak tajemnicza potrafi być Sahara i jak pięknie prezentują się kazby i ksary.
Jednak niewiele osób ma świadomość, że od kilkudziesięciu lat Maroko (a do 1979 roku także Mauretania) skrywa przed opinią publiczną pewien wstydliwy problem - okupację Sahary Zachodniej.
Sahara Zachodnia, a właściwie Saharyjska Arabska Republika Demokratyczna została proklamowana w 1976 roku, jednak nadal pozostaje terytorium spornym. Maroko nie jest skłonne do rezygnacji z tych - mogłoby się wydawać - mało atrakcyjnych pustynnych terenów z kilku, a właściwie z jednego głównego powodu - pieniędzy
Tereny Sahary Zachodniej oprócz piasku i nielicznych oaz z palmami daktylowymi, to przede wszystkim złoża fosforanów (jedne z najbogatszych na świecie) i rud żelaza.
Do 1975 roku obszar ten pozostawał pod rządami Hiszpanii, która na skutek działań narodowo wyzwoleńczego Ludowego Frontu Wyzwolenia Polisario, zdecydowała się przeprowadzić tam referendum niepodległościowe.
Referendum nie odbyło się do dziś, natomiast w 1976 król Maroka Hassan II zmobilizował około 300.000 - 350.000  marokańskich osadników, którzy w tzw. Zielonym Marszu zajęli niemal 2/3 Sahary Zachodniej. W tej sytuacji Hiszpanom nie pozostało nic innego jak całkowicie opuścić tereny dawnej kolonii, bo przecież "cywilizowanej" Europie nie wypada walczyć z ludnością cywilną. 
Z sytuacji skorzystała natychmiast Mauretania, która zajęła pozostałe tereny dawnej hiszpańskiej kolonii. Jednak w 1979 roku Mauretania wycofała się z okupowanych terenów, głównie ze względu na upór Sahrawi (rdzennych mieszkańców Sahary Zachodniej), którzy zaczęli atakować jedyną w Mauretanii linię kolejową, łączącą główny ośrodek wydobycia rud żelaza -  miasto Zuwirat z portem Nawazibu. Utrata tej linii byłaby dla Mauretanii bardzo bolesnym ciosem, ponieważ jest to jedyna droga transportu rud żelaza.
Po wycofaniu się Mauretanii, nic już nie stało na przeszkodzie aby tereny te zaanektowało Maroko. Frontowi Polisario udało się co prawda odzyskać niewielką część terenów Sahary Zachodniej, ale rdzenna ludność jest coraz bardziej spychana w głąb pustyni, a na marokańskich mapach Sahara Zachodnia jest pokazywana, jako teren należący do Maroka i nazywana Prowincją Południową.
W latach 1980 - 1987 roku Marokańczycy zbudowałi liczący 2700 kilometrów wał z ziemi i piasku i zaminowali przyległy teren, aby uniemożliwić Sahrawi powrót na ojczyste tereny.
Podejmowane w latach 1988 - 2007  roku przez ONZ próby mediacji oraz utworzenie Misji ONZ na rzecz Referendum w Saharze Zachodniej, nie przyniosły żadnych rezultatów do dziś, bowiem Maroko stoi na stanowisku, że wyrazi zgodę na referendum, jeśli będą mogli w nim wziąć udział także marokańscy osadnicy, którzy zajęli te tereny w Zielonym Marszu. I tutaj pojawia się problem, na takie rozwiązanie nie może się zgodzić Front Polisario, ponieważ całkowitą liczbę Sahrawi szacuje się obecnie na około 500.000 z czego ponad 1/3 mieszka w obozach dla uchodźców na terenie Algierii. 
Zresztą udział w referendum niepodległościowym  Marokańczyków oznaczałby oddanie prawa do głosu okupantom.
Problem więc nadal pozostaje nie rozwiązany i taki stan potrwa zapewne jeszcze bardzo, bardzo długo.
Podczas naszego pobytu w Maroku wielokrotnie próbowaliśmy poruszyć ten temat w rozmowach z Marokańczykami. Starsi rozmówcy zazwyczaj zmieniali szybko temat, młodsi natomiast byli szczerze zdziwieni tym, że istnieje jakiś konflikt o Saharą Zachodnią. Dla nich była to po prostu marokańska Prowincja Południowa. 

pozdrawiam Wielbłądkowych Czytaczy

                                                                                    Ola

Obóz Sahrawi w Algierii, okolice Tinduf. Żródło

Umocnienia oddzielające tereny okupowane przez Maroko od pozostałej częsci Sahary Zacgodniej.  Żródło

Źródło